در فرهنگ گفتاری روزگار ما بسیار دیده می شود که هنگام برخورد با پدیده‌نو یا کاربردی تازه از یک دانش یا چیزی و دستگاهی برای نام گذاری آن از واژگان زبان پارسی و عربی چند واژه را به گونه ای ساده یا در هم آمیخته به کار می برند. از آنجا که این واژه یابی از سوی یک ارگان فرهنگی و کارشناس انجام نشده است، گاهی ناهمخوانی و نادرستی‌هایی در آنها دیده می شود و چون کسی نیز این نادرستی را گوشزد نمی کند یا اگر هم می کند از سوی دیگر گوش شنوایی نیست، پس از چند گاهی به بهانه جا افتادن این واژگان نادرست بر کاربردی آن پافشاری می شود.

روشنایی و نورپردازی یکی از این رشته‌ها است که ریشه در گذشته ما دارد و پرداختن به آن از دیرگاه در این سرزمین دارای ارزش بوده تا آنجاکه همانند یک آیین در آمده و میترا از امشاسپندان پیش از زرتشت بنام فرشته روشنایی شناخته شده و آیین میترائیسم تا سده 14 (میلادی) در اروپا پیروانی داشته است. نوشته های سهروردی نیز نشان دیگری از جایگاه والای روشنایی در فرهنگ ما است.